Το εισηγητικό που καταθέσαμε στις 9.4.13, και το οποίο θα συζητηθεί στο επόμενο Δημοτικό Συμβούλιο.
Με το Μνημόνιο 3 μία ακόμη «πλουτοπαραγωγική» πηγή της χώρας μας, το νερό, μπαίνει στο στόχαστρο των πολυεθνικών ιδιωτικών συμφερόντων καθώς σχεδιάζεται η ιδιωτικοποίησή του.
Η παγκόσμια αγορά νερού υπολογίζεται σήμερα σε 500 δισ. δολάρια τον χρόνο και εκτιμάται ότι στα επόμενα λίγα χρόνια μπορεί να φθάσει στα 3 τρισ. Δολάρια.
Επειδή το νερό δεν είναι εμπόρευμα όπου εφαρμόστηκαν οι πολιτικές ιδιωτικοποίησης, οι τιμές εκτοξεύθηκαν στα ύψη, η ποιότητα του νερού χειροτέρεψε, ενώ δεν πραγματοποιήθηκαν οι
επενδύσεις που περιλάμβαναν τα συμβόλαια.
Γιατί, από την πλευρά των εταιρειών, τα κέρδη, σε πολλές χώρες, δεν ήταν τα αναμενόμενα, ενώ οι κοινωνικές αντιδράσεις ήταν καταλυτικές. Όλες οι πλευρές παραδέχονται πλέον ότι αυτή η αντίσταση είναι ο σημαντικότερος παράγοντας αποτυχίας των σχεδίων ιδιωτικοποίησης.
Παρ’ όλα αυτά στις δημόσιες επιχειρήσεις που πρόκειται άμεσα να ιδιωτικοποιηθούν/εκποιηθούν μέσω του ΤΑΙΠΕΔ είναι η ΕΥΔΑΠ και η ΕΥΑΘ. Το θέμα της ΕΥΔΑΠ αφορά το δήμο Αιγάλεω.
Σε ολόκληρη την Ευρώπη αναπτύσσεται ένα μεγάλο κίνημα με στόχο στον 21ο αι. να γενικευτεί η δημοτική ή κρατική διαχείριση του νερού. Το Παρατηρητήριο της Ευρώπης (Corporate Europe Observatory – CEO), το Διεθνές Ινστιτούτο (Transnational Institute – TNI) και το σχέδιο για τις Δημοτικές Υπηρεσίες (Municipal Services Project) έχουν εκδώσει σχετικό βιβλίο με τίτλο «Επαναδημοτικοποίηση - Επιστρέφοντας το νερό στα δημόσια χέρια» (Remunicapalisation – Putting water back into public hands)
Το σχέδιο υποστηρίζει ότι όλες οι μεγάλες δημοτικές συμβάσεις για το νερό που βρίσκονται σε διαδικασία ανανέωσης, κυρίως στη Γαλλία, από το Παρίσι και τη Γκρενόμπλ μέχρι τη Βρέστη και το Χερβούργο, επαναδημοτικοποιούνται. Το 2008 ο δήμος του Παρισιού δεν ανανέωσε τη σύμβαση με τις Veolia και Suez και δημιούργησε τη δημοτική Εταιρία Eau de Paris. Στην Ιταλία, με δημοψήφισμα τον Ιούλιο του 2011, οι πολίτες καταψήφισαν σε ποσοστό 95% την ιδιωτικοποίηση του νερού και την εκμετάλλευση των δικτύων. Η Γερμανία είναι η πιο πρωτοπόρα χώρα στο θέμα αυτό : το σύνολο του τομέα ύδρευσης ανήκει σε δημόσιους φορείς. Ο δήμος του Βερολίνου συντονίζεται με το δήμο του Παρισιού.
Το νερό πρέπει να είναι παρεχόμενο δημόσιο αγαθό ,ιδιαίτερα χαμηλού κόστους, γιατί συνιστά βασικό όρο ζωής. Οι ιδιωτικοποιήσεις της διαχείρισης, όπως προαναφέραμε, οδήγησαν σε καταστροφές : τεράστιες αυξήσεις στην τιμή, ακατάλληλο πόσιμο νερό, υπολειτουργία των δικτύων. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Αργεντινής, όταν ακολουθούσε τις συμβουλές του ΔΝΤ. Το 1993 ιδιωτικοποιήθηκε το σύστημα ύδρευσης – αποχέτευσης στο Μπουένος Άιρες. 4 χρόνια μετά διαπιστώθηκε ότι η εταιρία τηρούσε μόλις το 45% της υποχρέωσής της για νέες συνδέσεις. 10 χρόνια μετά διαπιστώθηκε ότι μόλις στο 12% των λυμάτων γινόταν επεξεργασία, ενώ τα υπόλοιπα έπεφταν κατευθείαν στον Ρίο ντε λα Πλάτα. Το 2006 το δίκτυο επέστρεψε στο δημόσιο.
Στην Ευρώπη, οι δήμοι παίρνουν στα χέρια τους την υπόθεση του νερού και προχωρούν σε νέες λειτουργικότερες μορφές διαχείρισης επ’ ωφελεία του συνόλου των πολιτών, υπάρχουν αντίστοιχες αποφάσεις της Επιτροπής των Περιφερειών. Στην Ελλάδα βαδίζουμε αντίστροφα. ΙΔΩΤΙΚΟΠΟΙΟΎΜΕ, αντί να σχεδιάζουμε, υπό δημόσιο έλεγχο και με κοινωνική συμμετοχή ( εργαζομένων, επιστημονικών ιδρυμάτων, κινημάτων για την υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών κλπ), τον εκσυγχρονισμό και την ανανέωση των παρεχόμενων δικτύων και υπηρεσιών.
Θέτουμε το θέμα στο δήμο Αιγάλεω και προτείνουμε τη λήψη απόφασης με πρώτο σημείο να σταματήσει η διαδικασία ιδιωτικοποίησης της ΕΥΔΑΠ.
9/4/2013
ΕΙΣΗΓΗΤΙΚΟ ΑΝΑΠΛΑΣΗΣ
Ιδιωτικοποίηση ΕΥΔΑΠ
Με το Μνημόνιο 3 μία ακόμη «πλουτοπαραγωγική» πηγή της χώρας μας, το νερό, μπαίνει στο στόχαστρο των πολυεθνικών ιδιωτικών συμφερόντων καθώς σχεδιάζεται η ιδιωτικοποίησή του.
Η παγκόσμια αγορά νερού υπολογίζεται σήμερα σε 500 δισ. δολάρια τον χρόνο και εκτιμάται ότι στα επόμενα λίγα χρόνια μπορεί να φθάσει στα 3 τρισ. Δολάρια.
Επειδή το νερό δεν είναι εμπόρευμα όπου εφαρμόστηκαν οι πολιτικές ιδιωτικοποίησης, οι τιμές εκτοξεύθηκαν στα ύψη, η ποιότητα του νερού χειροτέρεψε, ενώ δεν πραγματοποιήθηκαν οι
επενδύσεις που περιλάμβαναν τα συμβόλαια.
Γιατί, από την πλευρά των εταιρειών, τα κέρδη, σε πολλές χώρες, δεν ήταν τα αναμενόμενα, ενώ οι κοινωνικές αντιδράσεις ήταν καταλυτικές. Όλες οι πλευρές παραδέχονται πλέον ότι αυτή η αντίσταση είναι ο σημαντικότερος παράγοντας αποτυχίας των σχεδίων ιδιωτικοποίησης.
Παρ’ όλα αυτά στις δημόσιες επιχειρήσεις που πρόκειται άμεσα να ιδιωτικοποιηθούν/εκποιηθούν μέσω του ΤΑΙΠΕΔ είναι η ΕΥΔΑΠ και η ΕΥΑΘ. Το θέμα της ΕΥΔΑΠ αφορά το δήμο Αιγάλεω.
Σε ολόκληρη την Ευρώπη αναπτύσσεται ένα μεγάλο κίνημα με στόχο στον 21ο αι. να γενικευτεί η δημοτική ή κρατική διαχείριση του νερού. Το Παρατηρητήριο της Ευρώπης (Corporate Europe Observatory – CEO), το Διεθνές Ινστιτούτο (Transnational Institute – TNI) και το σχέδιο για τις Δημοτικές Υπηρεσίες (Municipal Services Project) έχουν εκδώσει σχετικό βιβλίο με τίτλο «Επαναδημοτικοποίηση - Επιστρέφοντας το νερό στα δημόσια χέρια» (Remunicapalisation – Putting water back into public hands)
Το σχέδιο υποστηρίζει ότι όλες οι μεγάλες δημοτικές συμβάσεις για το νερό που βρίσκονται σε διαδικασία ανανέωσης, κυρίως στη Γαλλία, από το Παρίσι και τη Γκρενόμπλ μέχρι τη Βρέστη και το Χερβούργο, επαναδημοτικοποιούνται. Το 2008 ο δήμος του Παρισιού δεν ανανέωσε τη σύμβαση με τις Veolia και Suez και δημιούργησε τη δημοτική Εταιρία Eau de Paris. Στην Ιταλία, με δημοψήφισμα τον Ιούλιο του 2011, οι πολίτες καταψήφισαν σε ποσοστό 95% την ιδιωτικοποίηση του νερού και την εκμετάλλευση των δικτύων. Η Γερμανία είναι η πιο πρωτοπόρα χώρα στο θέμα αυτό : το σύνολο του τομέα ύδρευσης ανήκει σε δημόσιους φορείς. Ο δήμος του Βερολίνου συντονίζεται με το δήμο του Παρισιού.
Το νερό πρέπει να είναι παρεχόμενο δημόσιο αγαθό ,ιδιαίτερα χαμηλού κόστους, γιατί συνιστά βασικό όρο ζωής. Οι ιδιωτικοποιήσεις της διαχείρισης, όπως προαναφέραμε, οδήγησαν σε καταστροφές : τεράστιες αυξήσεις στην τιμή, ακατάλληλο πόσιμο νερό, υπολειτουργία των δικτύων. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Αργεντινής, όταν ακολουθούσε τις συμβουλές του ΔΝΤ. Το 1993 ιδιωτικοποιήθηκε το σύστημα ύδρευσης – αποχέτευσης στο Μπουένος Άιρες. 4 χρόνια μετά διαπιστώθηκε ότι η εταιρία τηρούσε μόλις το 45% της υποχρέωσής της για νέες συνδέσεις. 10 χρόνια μετά διαπιστώθηκε ότι μόλις στο 12% των λυμάτων γινόταν επεξεργασία, ενώ τα υπόλοιπα έπεφταν κατευθείαν στον Ρίο ντε λα Πλάτα. Το 2006 το δίκτυο επέστρεψε στο δημόσιο.
Στην Ευρώπη, οι δήμοι παίρνουν στα χέρια τους την υπόθεση του νερού και προχωρούν σε νέες λειτουργικότερες μορφές διαχείρισης επ’ ωφελεία του συνόλου των πολιτών, υπάρχουν αντίστοιχες αποφάσεις της Επιτροπής των Περιφερειών. Στην Ελλάδα βαδίζουμε αντίστροφα. ΙΔΩΤΙΚΟΠΟΙΟΎΜΕ, αντί να σχεδιάζουμε, υπό δημόσιο έλεγχο και με κοινωνική συμμετοχή ( εργαζομένων, επιστημονικών ιδρυμάτων, κινημάτων για την υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών κλπ), τον εκσυγχρονισμό και την ανανέωση των παρεχόμενων δικτύων και υπηρεσιών.
Θέτουμε το θέμα στο δήμο Αιγάλεω και προτείνουμε τη λήψη απόφασης με πρώτο σημείο να σταματήσει η διαδικασία ιδιωτικοποίησης της ΕΥΔΑΠ.
