Πραγματοποιείται στα Ιωάννινα (Πέμπτη και Παρασκευή 30-31 Μαΐου) το ετήσιο συνέδριο της ΚΕΔΕ. Ένα συνέδριο που θα έπρεπε να πάρει ιδιαίτερα σημαντικές αποφάσεις για άμεσες δράσεις ανάσχεσης και ανατροπής των μνημονιακών πολιτικών και των επιπτώσεων της «αντι-μεταρρύθμισης» του Καλλικράτη, που έχουν οδηγήσει σε τραγική κατάσταση τη χώρα, την κοινωνία και ιδιαίτερα την Αυτοδιοίκηση.
Οικονομικά, μείωση κατά 60% των θεσμοθετημένων πόρων και έπεται συνέχεια. Θεσμικά, ακύρωση μέσω «Μεσοπρόθεσμου» και Παρατηρητηρίου της οικονομικής και διοικητικής αυτοτέλειας της Αυτοδιοίκησης και υπαγωγή των ΟΤΑ σε ένα καθεστώς διαρκούς χρεωκοπίας, με υπερφορολόγηση των πολιτών και οριστική κατάργηση των Νομικών Προσώπων, ανοικτής υπονόμευσης δηλαδή των κοινωνικών δράσεων, παροχών και υπηρεσιών. Συνεχής αποψίλωση των υπηρεσιών από προσωπικό,
μέσω διαθεσιμότητων, συνταξιοδοτήσεων και επίκεινται απολύσεις δεκάδων χιλιάδων, με απογείωση των ελαστικών και επισφαλών μορφών απασχόλησης. Ο μνημονιακός δρόμος για τις ιδιωτικοποιήσεις έχει πλέον μετατραπεί σε λεωφόρο.
Κι όμως, αντί ενός καθοριστικού συνεδρίου, η επιλογή του τόπου, οι ημέρες και ο συνδυασμός του με την πρώτη συζήτηση του «νέου τρόπου κατανομής των, συρρικνωμένων, ΚΑΠ» προδιαγράφει με σιγουριά ότι δεν θα αποτελεί το αξιοσημείωτο γεγονός που θα έπρεπε να είναι. Η συμμετοχή θα είναι μικρή, αναμενόμενη, ενώ τα ΜΜΕ θα κάνουν μια υποτονική, κατευθυνόμενη ενημέρωση - το πιο πιθανό είναι να το αναφέρουν ως πεδίο συγκρούσεων, ενός, αλληλοσπαρασσόμενου, σώματος, που τα μέλη του διαπληκτίζονται στο πώς θα μοιράσουν τη μιζέρια τους. Μια «σύγκρουση» Αθήνας και Περιφέρειας, αφήνοντας «έξω από το κάδρο» τις ακραίες αντικοινωνικές, μνημονιακές κυβερνητικές πολιτικές.
Καθοριστική σημασία γι' αυτή την εξέλιξη έχει αναμφίβολα η αναντιστοιχία του πολιτικού συσχετισμού στα όργανα της Αυτοδιοίκησης (όχι μόνο η απόλυτη, με τη σημερινή κοινωνική και πολιτική καταγραφή, αλλά και με εκείνη του 2010), ελέω ενός καλπονοθευτικού, υπερπλειοψηφικού σε κάθε ενδιάμεσο επίπεδο εκλογικού συστήματος. Η σημερινή εικόνα αποτελεί την καλύτερη επιβεβαίωση της θεμελιούδους αρχής της Αυτοδιοικητικής Αριστεράς για άμεση θέσπιση της απλής αναλογικής, σε όλα τα επίπεδα εκλογής και αντιπροσώπευσης των ΟΤΑ.
Μια εικόνα που συντίθεται από:
- Την απουσία ουσιαστικής σύνδεσης, αν όχι αντίθεσης, με τους αξιοσημείωτους αγώνες των εργαζομένων την προηγούμενη περίοδο.
- Την κυριαρχία μιας διεκπεραιωτικής αντίληψης διεκδίκησης, χωρίς ουσιαστική προσπάθεια ενεργοποίησης και ενημέρωσης των τοπικών κοινωνιών.
- Ένα αέναο «πηγαινέλα» σε υπουργικά γραφεία και υπηρεσίες, με μια υποτιμητική αντιμετώπιση από την πολιτική ηγεσία.
Οι φιλότιμες προσπάθειες επιμέρους ΠΕΔ δεν αλλάζουν αυτή την εικόνα απαξίωσης.
Οι δυνάμεις της Αριστεράς οφείλουν, σ' αυτό το Συνέδριο, να θέσουν επιτακτικά το ζήτημα της αγωνιστικής υπεράσπισης του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα τής Αυτοδιοίκησης και τον ουσιαστικό επαναπροσδιορισμό του ρόλου και της στάσης της. Να αναδείξουν την ιστορική ευθύνη των συνέδρων, που απαιτείται να υπερβούν τον παρωχημένο, αναποτελεσματικό και συμβιβασμένο με τη μνημονιακή πραγματικότητα ρόλο του «αδικημένου καλού μαθητή» των μνημονιακών απαιτήσεων, που παραπονείται ότι, μόνο ή περισσότερο, αυτόν ταλαιπωρούν οι αντικοινωνικές πολιτικές που θα έπρεπε να εφαρμοσθούν και στους άλλους το ίδιο! Οι καιροί επιβάλλουν την αλλαγή του τρόπου λειτουργίας των οργάνων της Τ.Α. και την άμεση συγκρότηση ενός μετώπου Αυτοδιοίκησης, τοπικών κοινωνιών, εργαζομένων, που θα επιχειρεί την αγωνιστική ανατροπή των εφαρμοζόμενων πολιτικών διάλυσης των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων.
Ένα μέτωπο που θα απαιτεί τους συνταγματικά θεσμοθετημένους πόρους, τη συνταγματικά κατοχυρωμένη αυτοτέλεια της Αυτοδιοίκησης και τη διατήρηση του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα της, που θα ακυρώνει στην πράξη τον σχεδιασμό εκποίησης της δημόσιας περιουσίας και του φυσικού πλούτου της χώρας, την εμπορευματοποίηση του δημόσιου χώρου, τη διάλυση και ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών δομών και υπηρεσιών, τον επιβαλλόμενο από την τρόικα εργασιακό μεσαίωνα. Που θα απαιτεί τη διασφάλιση της πρόσβασης των πιο αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων στις στοιχειώδεις κοινωφελείς υπηρεσίες (ηλεκτρική ενέργεια, νερό, βασική υγειονομική περίθαλψη κ.λπ.).
Το Συνέδριο οφείλει να τολμήσει και να παρέμβει αποφασιστικά στην κοινωνική πραγματικότητα, να σταθεί αλληλέγγυο στη στάση των δήμων του πολεοδομικού συγκροτήματος Θεσσαλονίκης για την ακύρωση της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΔΑΘ. Να υποστηρίξει τα περιφερειακά δημοψηφίσματα και να πάρει απόφαση για λήψη πρωτοβουλίας διοργάνωσης πανελλαδικού δημοψηφίσματος (όπως στην Ιταλία), με ερώτημα «την έγκριση ή μη» ιδιωτικοποίησης των δημόσιων και δημοτικών οργανισμών ύδατος επιχειρήσεων και αποχέτευσης.
Ένα δημοψήφισμα που, με την ενεργοποίηση της λαϊκής συμμετοχής, μπορεί να αποτελέσει τόσο το αρχικό πεδίο συγκρότησης του μετώπου, όσο και την αρχή κατάρριψης των αντιλαϊκών μνημονιακών δεσμεύσεων.
Οικονομικά, μείωση κατά 60% των θεσμοθετημένων πόρων και έπεται συνέχεια. Θεσμικά, ακύρωση μέσω «Μεσοπρόθεσμου» και Παρατηρητηρίου της οικονομικής και διοικητικής αυτοτέλειας της Αυτοδιοίκησης και υπαγωγή των ΟΤΑ σε ένα καθεστώς διαρκούς χρεωκοπίας, με υπερφορολόγηση των πολιτών και οριστική κατάργηση των Νομικών Προσώπων, ανοικτής υπονόμευσης δηλαδή των κοινωνικών δράσεων, παροχών και υπηρεσιών. Συνεχής αποψίλωση των υπηρεσιών από προσωπικό,
μέσω διαθεσιμότητων, συνταξιοδοτήσεων και επίκεινται απολύσεις δεκάδων χιλιάδων, με απογείωση των ελαστικών και επισφαλών μορφών απασχόλησης. Ο μνημονιακός δρόμος για τις ιδιωτικοποιήσεις έχει πλέον μετατραπεί σε λεωφόρο.
Κι όμως, αντί ενός καθοριστικού συνεδρίου, η επιλογή του τόπου, οι ημέρες και ο συνδυασμός του με την πρώτη συζήτηση του «νέου τρόπου κατανομής των, συρρικνωμένων, ΚΑΠ» προδιαγράφει με σιγουριά ότι δεν θα αποτελεί το αξιοσημείωτο γεγονός που θα έπρεπε να είναι. Η συμμετοχή θα είναι μικρή, αναμενόμενη, ενώ τα ΜΜΕ θα κάνουν μια υποτονική, κατευθυνόμενη ενημέρωση - το πιο πιθανό είναι να το αναφέρουν ως πεδίο συγκρούσεων, ενός, αλληλοσπαρασσόμενου, σώματος, που τα μέλη του διαπληκτίζονται στο πώς θα μοιράσουν τη μιζέρια τους. Μια «σύγκρουση» Αθήνας και Περιφέρειας, αφήνοντας «έξω από το κάδρο» τις ακραίες αντικοινωνικές, μνημονιακές κυβερνητικές πολιτικές.
Καθοριστική σημασία γι' αυτή την εξέλιξη έχει αναμφίβολα η αναντιστοιχία του πολιτικού συσχετισμού στα όργανα της Αυτοδιοίκησης (όχι μόνο η απόλυτη, με τη σημερινή κοινωνική και πολιτική καταγραφή, αλλά και με εκείνη του 2010), ελέω ενός καλπονοθευτικού, υπερπλειοψηφικού σε κάθε ενδιάμεσο επίπεδο εκλογικού συστήματος. Η σημερινή εικόνα αποτελεί την καλύτερη επιβεβαίωση της θεμελιούδους αρχής της Αυτοδιοικητικής Αριστεράς για άμεση θέσπιση της απλής αναλογικής, σε όλα τα επίπεδα εκλογής και αντιπροσώπευσης των ΟΤΑ.
Μια εικόνα που συντίθεται από:
- Την απουσία ουσιαστικής σύνδεσης, αν όχι αντίθεσης, με τους αξιοσημείωτους αγώνες των εργαζομένων την προηγούμενη περίοδο.
- Την κυριαρχία μιας διεκπεραιωτικής αντίληψης διεκδίκησης, χωρίς ουσιαστική προσπάθεια ενεργοποίησης και ενημέρωσης των τοπικών κοινωνιών.
- Ένα αέναο «πηγαινέλα» σε υπουργικά γραφεία και υπηρεσίες, με μια υποτιμητική αντιμετώπιση από την πολιτική ηγεσία.
Οι φιλότιμες προσπάθειες επιμέρους ΠΕΔ δεν αλλάζουν αυτή την εικόνα απαξίωσης.
Οι δυνάμεις της Αριστεράς οφείλουν, σ' αυτό το Συνέδριο, να θέσουν επιτακτικά το ζήτημα της αγωνιστικής υπεράσπισης του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα τής Αυτοδιοίκησης και τον ουσιαστικό επαναπροσδιορισμό του ρόλου και της στάσης της. Να αναδείξουν την ιστορική ευθύνη των συνέδρων, που απαιτείται να υπερβούν τον παρωχημένο, αναποτελεσματικό και συμβιβασμένο με τη μνημονιακή πραγματικότητα ρόλο του «αδικημένου καλού μαθητή» των μνημονιακών απαιτήσεων, που παραπονείται ότι, μόνο ή περισσότερο, αυτόν ταλαιπωρούν οι αντικοινωνικές πολιτικές που θα έπρεπε να εφαρμοσθούν και στους άλλους το ίδιο! Οι καιροί επιβάλλουν την αλλαγή του τρόπου λειτουργίας των οργάνων της Τ.Α. και την άμεση συγκρότηση ενός μετώπου Αυτοδιοίκησης, τοπικών κοινωνιών, εργαζομένων, που θα επιχειρεί την αγωνιστική ανατροπή των εφαρμοζόμενων πολιτικών διάλυσης των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων.
Ένα μέτωπο που θα απαιτεί τους συνταγματικά θεσμοθετημένους πόρους, τη συνταγματικά κατοχυρωμένη αυτοτέλεια της Αυτοδιοίκησης και τη διατήρηση του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα της, που θα ακυρώνει στην πράξη τον σχεδιασμό εκποίησης της δημόσιας περιουσίας και του φυσικού πλούτου της χώρας, την εμπορευματοποίηση του δημόσιου χώρου, τη διάλυση και ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών δομών και υπηρεσιών, τον επιβαλλόμενο από την τρόικα εργασιακό μεσαίωνα. Που θα απαιτεί τη διασφάλιση της πρόσβασης των πιο αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων στις στοιχειώδεις κοινωφελείς υπηρεσίες (ηλεκτρική ενέργεια, νερό, βασική υγειονομική περίθαλψη κ.λπ.).
Το Συνέδριο οφείλει να τολμήσει και να παρέμβει αποφασιστικά στην κοινωνική πραγματικότητα, να σταθεί αλληλέγγυο στη στάση των δήμων του πολεοδομικού συγκροτήματος Θεσσαλονίκης για την ακύρωση της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΔΑΘ. Να υποστηρίξει τα περιφερειακά δημοψηφίσματα και να πάρει απόφαση για λήψη πρωτοβουλίας διοργάνωσης πανελλαδικού δημοψηφίσματος (όπως στην Ιταλία), με ερώτημα «την έγκριση ή μη» ιδιωτικοποίησης των δημόσιων και δημοτικών οργανισμών ύδατος επιχειρήσεων και αποχέτευσης.
Ένα δημοψήφισμα που, με την ενεργοποίηση της λαϊκής συμμετοχής, μπορεί να αποτελέσει τόσο το αρχικό πεδίο συγκρότησης του μετώπου, όσο και την αρχή κατάρριψης των αντιλαϊκών μνημονιακών δεσμεύσεων.
